In 1997 komen gitarist Fred Rosenkamp, toetsenist Leendert Korstanje en drummer Jan Dubbe bij elkaar om bonustracks op te nemen voor een heruitgave van de in 1977 verschenen debuut-lp van Lady Lake, "No Pictures". De drie besluiten dan om de band, die in verschillende samenstellingen actief was tussen 1973 en 1982, weer nieuw leven in te blazen. Een aantal optredens volgt waarmee de band trendsetter is, want ook bands als Kayak, Alquin, Focus en Plackband maken hun rentree zowel op schijf als op het podium. Toch zal het nog acht jaar duren voordat er een album verschijnt met nieuw materiaal van Lady Lake, maar hier is ie dan: "Supercleandreammachine".

Deze ietwat maf aandoende titel verwijst rechtstreeks naar het populaire radioprogramma van de bevlogen Ad Visser eind jaren '70 begin jaren '80. Het baanbrekende programma vulde destijds de ether met nieuw ontdekte muziek. Een flashback wordt een feit. Niet alleen het artwork sleept me mee naar de tijd van golvend lang mannenhaar en dikke hoornen brillen, het is vooral uiteraard de muziek die de onmiskenbare uitstraling heeft van die roemruchte tijd.

Een druk op de knop van deze droommachine laat Camel horen met Thijs van Leer achter het orgel of Focus met Andy Latimer als gitarist. In het geheel doemen ook invloeden op van Gentle Giant en Canterbury-groepen als Caravan en National Health, wat de nodige afwisseling tot stand heeft gebracht. Het moge duidelijk zijn dat de symfo van Lady Lake hiermee een jazzy houtje-touwtjesjas draagt. De geluidskwaliteit van Supercleandreammachine is goed te noemen wat deze nette, beschaafde muziek een erg verzorgd (Camel-achtig braaf) uiterlijk heeft meegeven. Dit is t—ch muziek die mij een beetje laat hinken op twee gedachten, want alhoewel ik de verrichtingen van de heren zou willen bestempelen als geweldige retro, krijg ik af en toe toch ook het gevoel dat de drie zijn blijven hangen in hun tijd en in hoeverre is er dan nog sprake van retro? Eigenlijk maakt dat geen flierefluit uit, de instrumentale muziek van dit Deventer trio zal erin gaan als koek.

Het veertien minuten durende The Untold Want, waar de cd mee opent, doet het koekiemonster in mij nog niet echt ontwaken. Het telt twaalf subtitels en is dan ook een op en af gaan van fragmentjes met aan het begin subtiele vrij langdradige vleugel en gitaar, zowel elektrisch als akoestisch. Bovendien hebben sommige een fragiele jazz insteek en daar moet je van houden. Het is best mooi allemaal maar het is nou niet bepaald enerverend. Het komt eigenlijk meer over als een intro van een kwartier. Soms komt in dit nummer, dat nooit een nummer wil worden, de klasse van de band toch wel boven drijven. In die passage op 11:30 minuten bijvoorbeeld gaat het errug lekker lopen. De gitaar boezemt er ontzag in met fraai melodieus spel, het orgel rolt er zÕn begeleidende tapijt uit en de levendige stijl van drummen waar Jan Dubbe heel het nummer al mee scoort, levert hier een stel smeu•ge breaks op. Dit is slechts een voorbode van wat komen gaat.

Vervolgens brengt Lady Lake zes nummers die gewillig door de mond gaan onder het motto: goed, beter, best, eet smakelijk. Het laatste nummer heb ik maar niet meegeteld want dat is slechts een 36 seconden durende reprise van het begin van The Untold Want, een kruimeltje dus, om maar eens in koektermen te blijven.

Doo Dah Damage en Wet Sounds stralen een warm gevoel uit met een gedegen structuur die ditmaal de nodige variatie op een prettige manier herbergt. Doo Dah Damage bevat een temperamentvolle jazzy gitaarsolo, maar de band durft er ook robuust tegenaan te gaan wat hen heeft onderscheiden van hun inspirators. Toch klinkt de melancholie van de eerste Camel-platen overal onverbiddelijk in door, ook in het bluesy Wet Sounds waar de zeggingskracht van de gitaar enorm is. In deze eerste drie nummers heeft gitarist Rosenkamp tevens de basgitaar gehanteerd en dat terwijl Lady Lake toch als basloos trio door het leven gaat. Het aanslaan van de dikke snaren is goed te horen al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat ik deze wetenschap ook heb uit een interview dat ik las in iO-pages. In de overige nummers komen de bassen bij toetsenist Korstanje vandaan. Hierdoor is zijn spel hoofdzakelijk begeleidend van aard zonder dat hij zich daarmee een plaats op de achtergrond heeft toebedeeld. Zijn Mellotronklanken in het fantastische Ford Theatre, een nummer dat al jaren tot het repertoire van de band behoort, zijn met hun hoge kickgehalte prominent aanwezig om weg te zwevennaar Heart Of The Sunrise-achtige hoogte. Deze Yes-vergelijking komt niet zomaar uit de lucht vallen, want ook de riffs van Rosenkamp in het eerste stuk van deze epic zijn helemaal des Steve Howe. Het gedeelte met de vreemde maatsoorten mag gelden als het symfonisch hoogtepunt van deze portie welbehagen.

Dat Lady Lake een band is met een oer-Hollandse allure blijkt wel uit het gedragen No One Will Ever Know (Fare Thee Well) en de rocker The Chief. Begrijp me niet verkeerd, dit bedoel ik geenszins denigrerend. Het album zakt niet in elkaar en het niveau blijft tot het eind toe gehandhaafd. Zo is het met Radio Reminiscence, het laatste volwaardige nummer, weer heerlijk genieten van die exquise melodie‘n. Wel heb ik het idee dat deze droommachine precies op tijd is gestopt en dat meer versnaperingen misschien wel eens zwaar op de maag zouden hebben gelegen.